Boottocht

Om 9u15 de taxi richting Barra Navidad waar onze boottocht zou beginnen en onze bootsman stond ons al op te wachten. Snel nog wat water inslaan en weg waren we, de stille oceaan op. Die oceaan is trouwens niet zo stil, vooral in de nacht maken de golven een hels lawaai. Het zijn soms echt knallen als ze te pletter slaan op het strand.
Voor het eerst een beetje bewolkt en wat fris aanvoelend op de boot door de snelheid en de wind. Nou nog altijd toch wel een 28 graden, maar de prikkende zon was er niet en indien ze wel verscheen hadden we gelukkig een dakje.
Het eerste stuk door de laguna, met zoet water, en vervolgens langs de pier de volle zee op en Melaque nu bekijken vanuit de zee en vervolgens op zoek naar walvissen en dolfijnen. De geplande route namelijk naar Tenacatita hebben we moeten bijstellen omdat ze hier eind vorig jaar alle restaurants en verpozingsplaatsen hebben afgebroken.

Dus al de mensen verdreven en geen inkomsten meer. Het is de bedoeling hier een groot resort te maken, very exclusive… Dingen veranderen nu eenmaal en over vijf jaar zal het hier waarschijnlijk ook wel zeer toeristisch worden; sommigen gokken er natuurlijk op en voor de plaatselijke bevolking zijn het natuurlijk extra inkomsten.

De boottocht voerde ons enerzijds ver in zee en anderzijds langs de kust waar op een bepaalde plek de huizen aan de rotsen hingen. We mogen hier niet denken wat er zou gebeuren bij een aardbeving zoals in de jaren 90 hier is geweest. De oceaan lijkt op sommige plaatsen echt gitzwart, een eigenaardig zicht. Op andere plekken lijkt de oceaan te fonkelen, precies sterren in het water.

We doen ons best leuke foto’s te maken en Wilfried probeert te filmen vanop de wiebelende boot. Nou als je het resultaat bekijkt wordt je al zeeziek….

Na een uurtje varen en genieten van de oceaan begon de walky talky van Alejandro, onze bootsman en gids, te kraken. Na wat over en weer gepraat, bleek hij in contact te staan met vissers en andere bootjes op zee, die hem de positie van walvissen doorseinden. Dus snel iets dichter naar de rotskust waar zich de wales gespot waren. Na een minuut op 10 zagen we een heleboel dolfijnen en plotseling doken er we vier walvissen op.

Te snel om mooie plaatjes te kunnen nemen en even snel waren ze weer in de diepte verdwenen. Dus maar blijven kijken of ze opnieuw zouden opduiken, meestal in de omgeving van de dolfijen. En inderdaad met een enorme fontein melden ze zich terug in de verte, snel die richting uit varen om dichtbij te komen……Dan merk je pas hoe groot deze dieren zijn en Marian vond het toch ook wel een beetje griezelig; en vergat soms foto’s te maken vanop de deinende boot. Al bij al na een geslaagde foto- en filmsessie op naar La Manzanilla.

Hier gaan we aan land, niet via een stijger, gewoon in water springen tot het middel en de kleren en andere spullen boven het hoofd. Een lekker visje a la plancha gegeten, wat rondgelopen en geluierd.

Niet te ver, want morgen komen we via land deze richting uit op naar Boca de Inguana te wandelen.
Na de welverdiende rust door de branding terug naar de boot met hebben en houden in plastieken zakken. Er waren enkele acrobatische kunstjes nodig om terug in de boot te klimmen en beiden hadden we blauwe schenen van het fantastische trapje.
Terug op zee wierp Alejandro twee vislijnen uit en stevende hij richting vogels verder in de oceaan. Waar vogels zijn zit er vis; kijk terug iets geleerd, zeker als leek-vissers. Stilletjes hopend dat de vis niet zou bijten, want is toch wel zielig zo een haak in de bek. En ja hoor, na een tijdje varen, de lijnen in het water, bingo, een vis aan de haak. Wilfried moest onmiddellijk zo een heupgordel aan doen waar je de hengel kan in plaatsen om de vis binnen te halen. Een fractie van een seconde dacht ik (Wilfried), ik laat Marian die klus klaren onder het mom dat ik mooie foto’s kon maken. Is dus niet gelukt en dus Wilfried maar beginnen trekken en draaien om die vis boven te krijgen.

Nooit gevist en leek wel een vis van 2 meter naar de kracht die uitgeoefend moest worden. Maar schijn bedriegt natuurlijk en na een 20 min worstelen kwam er een Yellow Tail van een 50 cm boven. Een mooie vis met blauw groene schubben en een gele staart, vandaar natuurlijk ook de naam. In Mexico noemen ze hem ook wel El Torro, omdat hij veel kracht bezit. Gelukkig vinden Mexicanen deze vis niet lekker, lijkt een beetje op tonijn en hebben we hem terug in zee gezet.
Na een heerlijke dag op zee en licht verbrand komen we terug in Melaque.

La Dolce Far Niente (het zalige nietsdoen)

Na de mariachi wat langer geslapen, dus tot 8 uur. Door de wandelingen en het slenteren op allerlei markten en steegjes in en uit en vervolgens even uitrusten op terras en wat eten, zijn we meestal om 8 uur ‘s avonds al uitgeteld. Niemand die het natuurlijk zal geloven maar dan moeten we ons verplichten van toch nog maar wat te lezen en/of te kaarten tot 10 uur vooraleer te gaan slapen, anders al om 5 uur in de morgen wakker en dan is het natuurlijk nog aardedonker en toch wel zeer fris. Een heel verschil met de vorige jaren toen we de airco nodig hadden om te kunnen slapen. Dus geen Indische toestanden hier.
Ontbijten doe je hier in allerlei kleine restaurantjes en meestal is het spek met eieren en toast of een omelet. Te vroeg moet je hier niet op pas gaan, want de Mexicanen staan niet met de kippen op. Trouwens ook ’s avonds is het echt zoeken als je om 9 uur nog iets te eten wil vinden. De meeste restaurants en terrassen zijn om 10 uur volledig verlaten.

Alles speelt zich hier vooral overdag af. Maar goed, soms ontbijten we ook op ons balkon waar we dan kunnen genieten van een prachtige zonsopgang met zicht op zee en de ondertussen drie scheve palmbomen. Op de achtergrond de zee die echt buldert en de vissers die hun netten aan het inhalen zijn. Idyllisch eigenlijk, maar dat zal later wel uit de foto’s en de filmpjes blijken.
Van Judy vernamen we dat Blaine en Marge, oude bekenden van 2006, hier nu ook aanwezig waren en dat ze een pool party gaven. Ze hebben ondertussen een prachtig huis iets verder van het strand waar het goed toeven is. Dus op naar de pool party. Traditiegetrouw neem je hier zelf de drank mee en iets te eten, wat snacks. Dus Marian heeft de verschillende soorten Hollandse worst gesneden en een mooi bordje gemaakt. Die zaken krijg je hier namelijk niet; en krijg je normaal het land niet in. Marian had echter worst, leverpastei en allerlei andere lekkere Hollandse voedingswaren gesmokkeld, wat eigenlijk verboden is. Maar goed, Wilfried wou ze in ieder geval niet in zijn koffers hebben, voor het geval de vervelende Amerikaanse douane controle moest doen. We hadden het natuurlijk allemaal netjes verklaard, geen enge ziektes, niet in de bak gezeten, niet geweigerd in de USA, geen terroristische bedoelingen en …… geen etenswaren. Op de pool party nog allerlei oude bekenden ontmoet en nieuwe mensen leren kennen, vooral Canadezen en Amerikanen. In ieder geval was het een gezellige avond die voor de meesten, willens nillens, in de pool is geëindigd.
De volgende dag dus geluierd, gelezen aan het strand, gezwommen en een heerlijke portie oesters. ’s Avonds de Mexicaanse traditie volgend naar de platia (het Griekse plein) om “passeando” te doen. Iedereen loopt rondjes, flaneert, op het plein om gezien te worden, praatjes je maken en natuurlijk allerlei dingetjes te eten en te drinken. Op de verschillende plaatsen staan kraampjes met de grootste prullaria, sommigen doen hun best om muziek te maken en een andere laat zijn pop allerlei leuke dingen zeggen… we vermoeden over ons of andere toeristen want de Mexicanen vinden het zeer lollig. Trouwens elk dorp heeft hier zo een pleintje waar het leven zich in weekend afspeelt.

Mariachi

Op donderdag een mariachi optreden. Oorspronkelijk is mariachi een soort (straat)orkest dat in ons geval uit 4 violen, 2 gitaren en 2 trompetten bestond. Nou de twee gitaren, een kleintje en een grote (leek wel een bas). Het optreden ging door in Concha del Mar, een plek met voortreffelijk eten en een baas, een jonge man, die de zaken goed georganiseerd had en dat is hier toch eerder uitzondering dan gewoonte. Eerst een enorm buffet we hadden geluk dat we als eerste mochten aanschuiven,dus geen gedrum en toestanden. Daarnaast ook een leuke plek om te zitten, alleen in het begin van de avond geen zicht op het orkest. Waarschijnlijk kwamen de meesten toch voor het eten, wat voortreffelijk was en daarna waren en veel die al afzakten richting huis. na zonsondergang is het hier merkelijk kouder vergeleken met de vorige jaren.

Maar goed, de liefhebbers van mariachi bleven zitten en niet verwonderlijk vooral veel mexicanen. Sommige liedjes, much dramatico, de hele ziel wordt er in gelegd. Op het einde van de avond met veel minder publiek kwamen de leden van de mariachi naar boven om te spelen en hadden we dus ook een prachtig zicht. Veel foto's gemaakt en gefilmd en dus ook geluid kunnen opnemen. Hoe de filmpjes goed te monteren wordt iets voor Wilfried thuis, mits het inwinnen van verstandige raad. In ieder geval speelden de heren nog tot 12 uur (avond).

Meer foto's volgen met de aangepaste muziek, maar dat is even monteren en computertje is niet zo krachtig en internet is hier ook soms de vraag.

Heerlijk om gewoon wat rond te slenteren en het dagelijkse leven te aanschouwen. De kleine winkeltjes en kraampjes waar je van alles en nog wat kan kopen. Het monotone getoeter van de man die ijsblokjes verkoopt, hij lijkt om de 20 meter wel in slaap te vallen, schiet na 5 minuten wakker en toetert dan 10 minuten vooraleer 20 meter verder te gaan. De man die drinkwater verkoopt heeft een apart muziekje om zijn komst aan te kondigen de GAZ-man heeft wel het meest speciale met zijn eeuwige GAZ GAZ als hij door de straten rijdt om zijn butaan-? propaanflessen te verkopen.Op het strand ook allerlei zaken te koop.

Bij bigotes aangekomen zien we dat de man met de oesters er staat, dus maar een schaaltje bestellen. Wilfried die normaal niet zo gek is op oesters, lijken ze hier wel te smaken. Je heb hier ook ‘beet’ en is toch anders dan de glibberige massa die we in Nederland kennen.
Het dorp of de kleine stad, Barra Navidad ligt ongeveer een 5 km ten zuiden van San Patricio, en is duidelijk toeristischer. De Jezus met zijn afgezakte armen hangt ook nog op zijn plaats; wellicht dat die afvallen bij de volgende aardbeving en zo het terug een mirakel zijn dat het dorpje gespaard wordt. In Barra nog wel zilverwerk bekeken en natuurlijk ringen gekocht, tja …. En vervolgens gingen we op zoek naar onze bootsman om een tocht op de zee te kunnen maken. Het beter rechtsstreeks te onderhandelen over de prijs, dan is er altijd wel een mouw aan te passen. Maar goed, na een tijdje zoeken en kijken nog altijd geen spoor van onze man opgevangen. Kon natuurlijk op zee zitten, of was er niet meer…. Dus maar iets gaan eten bij Tito, een bekende van in San Patricio, die in Barra een restaurant aan de laguna heeft geopend.

En neen Wilfried heeft het diertje niet opgegeten. Prachtige ligging van het restaurant, maar toch wil hij terug San Patricio om daar iets te openen. Hij is er natuurlijk beter bekend en mensen nemen niet zo snel een taxi om hem even te bezoeken. De prachtige ligging zorgt ook voor een prachtige huurprijs en de recessie laat zich hier toch duidelijk merken. Minder Amerikanen en Canadezen zijn afgezakt en toch ook wel de negatieve publiciteit over Mexico speelt parten. Een gevaarlijk land, waar kogels om de oren vliegen. Is natuurlijk zo in bepaalde gebieden, maar de meeste gebieden zijn toch wel rustig. Hebben we trouwens ook in Europa vaak genoeg gehoord, dat het toch wel gevaarlijk is in Mexico. Zelf hebben we er nog niets van gemerkt, spullen kan je zelfs gerust op het strand laten liggen.

Eerste dagen in San Patricio (Melaque)

Om 7.30 wakker en na het ontbijt, spiegeleieren, toscino (spek), bruine bonen en French Toast (plakjes stokbrood gebakken met kaneel en bruine suiker) waren we gesterkt om de taxi te nemen richting San Patricio (ong 260 km). Onderweg nog even gestopt aan een klein restaurant en van de vriendelijke mensen mochten we onmiddellijk een soort bonen op zuur proeven. Worden daar verzameld en... de naam ben ik vergeten.

Na een voorspoedige reis kwamen rond 14.00 aan in Melaque, onze plaats van bestemming en uitvalsbasis. Nu maar even kijken of we terug in las Brisas terecht kunnen in een appartement met zicht op de stille oceaan en ja hoor had nog een vrij en dus trekken we daar in voor de volgende weken.
Op balkon met zicht op de baai en de slapende man, viel onmiddellijk een zaak op, namelijk geen pelikanen. Vorige keer waar er duizenden die langs je in het water doken en nu NIETS te zien. Is dus weer iets mis met klimaat, de golfstroom, want geen pelikanen, betekent dat er geen sardientjes zijn. Hun afwezigheid heeft vaak met el nino te maken of met een lagere temperatuur van het zeewater, wat zijn oorzaak kan hebben in zaken die zich veel verder afspelen en het klimaat beinvloeden. Wellicht de massa’s olie aan de andere kant die de golfstroom heeft onderbroken (zoals sommige beweren)? Maar goed, ook wij hebben tegenwoordig winters, die voor ons ook vreemd zijn.

Na uitgepakt te hebben, wat inkoopjes doen en wat eten, terug in bed om 22.00 uur. Nochtans niet door tse-tse vlieg gebeten.
De volgende dagen wat bekenden opzoeken, nieuwtjes oppikken en te weten komen waar zich wat zal afspelen. Voor Marian een beetje als thuiskomen. Gewoon gezellig om allerlei vrienden terug te zien, wat eten, vergezeld van een drankje. Het lokale bier, zoals op veel plaatsen in de wereld trouwens, is hier zeer goed te nuttigen. Meestal nemen we dos equis (de 2 x ‘en). En de french fries zijn ook voortreffelijk. Hebben we al vaak meegemaakt op vele verschillende plekken, thailand, Nepal, zelfs tibet allemaal kunnen ze lekkere frieten maken, alleen ……. in Nederland niet, tja ……
Bleek dat de bingo weer op een andere plek is namelijk in Concha del Maar, aan de andere kant van de baai. In ieder geval is er woensdag naar een “echt” mariachi-optreden en dat willen we natuurlijk niet missen. Judie, die hier een hele poos verblijft, had de gouden tip of inside informatie.
Nu eens beginnen plannen, de cantina, een boottocht naar de mangroven en tenacatita, colima met de vulkaan etc… Maar goed vooral uitrusten natuurlijk en wat leuke boeken lezen en gewoon de zaken op ons laten afkomen.

Peurto Vallarta

Gelukkig vrij vroeg in Puerto Vallarta aangekomen en na een korte taxirit waren we in Posada de Roger, ons hotelletje in de binnenstad. Snel ingecheckt bij Dario en de taxi voor morgen bevestigd om ons 260 km verder zuidelijk te brengen.
Even de stad verkennen, een hapje eten en wat rondkuieren bij ong. 26 graden, dus heerlijk. Is wel minder warm dan andere jaren, maar voor ons ideaal. Vervolgens naar goede mexicaanse gewoonte een siesta. Tegen de avond nog een kleine wandeling, en iets gaan eten en vervolgens naar de favoriete kroeg, Apache of ook wel de martinebar genoemd naar aanleiding van de vele schele drankjes die ze daar mengen. Hendrikje, uit Arnhem, baat de bar nog altijd uit en na de eerste woorden Engels, gaat ze maar spontaan over naar het Nederlands. Tja, zoveel nederlanders en Belgen tref hier niet aan natuurlijk. De meer dan 20 uren reis is voor velen te veel van het goede. Lekker een paar schele drankjes gedronken zoals brandy met Tequila en een boswachter (?) en bijkletsen met Hendrikje. Uiteindelijk om 22.00 uur in bed…. toch echt even bijkomen.

Reis naar Puerto Vallarta 11 jan 2011

Na een hectische week vertrek richting Brussel om het vliegtuig naar Mexico te nemen, voor wat achteraf een hectische reis zou worden. Huub en Stan waren meer dan op tijd en dus tijd genoeg om het vliegtuig te halen dat om 10.00 vertrok, tot we nog voor Leuven in de file kwamen en het verkeer totaal niet opschoot en …..de tijd die verder tikte. Uiteindelijk na twee uur kwart in Brussel en dan inchecken. Bleek de koffer van Marian 29 kilo te wegen en die van Wilfried 16 kilo. Dus ofwel zo laten en 130 euro betalen ofwel gewicht verplaatsen. Dus maar opzij en beginnen omkramen tot de koffers op gevoel ongeveer gelijk wogen. Terug aanschuiven om dan uiteindelijk te kunnen inchecken en onmiddellijk door om te boarden, dus geen tijd meer voor leuke koopjes. Uiteindelijk, met een half uur vertraging naar Atlanta (USA), een eerste ruk van 10 uur over de oceaan die door de kleine dutjes tussendoor relatief snel verliep. In Atlanta slecht weer, dus vertraging en dat zal rennen worden om het vliegtuig in Mexico te halen. Uiteindelijk vliegtuig stuk, dus dat werd niet meer rennen met het gevolg dat we de aansluitende vlucht Mexico City Puerto Vallarta wel konden vergeten.
Maar goed, Delta airlines had alles netjes voor elkaar, overnachten in Mexico City en de volgende dag om 17.00 vlucht naar Puerto Vallarta. Tja was wel zeer laat natuurlijk en dus naar de balie van Aeromexico en na wat gepalaver en zielig doen toch twee plaatsen kunnen krijgen voor de vlucht de volgende dag om 8.30. Onmiddellijk boarding cards gekregen, dus goed geregeld. Om middernacht richting hotel en gelukkig was de keuken nog open, dus hapje eten.
De volgende morgen na het ontbijt onmiddellijk busje in naar de luchthaven en snel inchecken, boarding pas hadden we al.

Na 1,5 uurtje vliegen uiteindelijk in Puerto Vallarta. Dus lekker vroeg en vervolgens richting hotel die de kamers had vrij gehouden.