Boottocht

Om 9u15 de taxi richting Barra Navidad waar onze boottocht zou beginnen en onze bootsman stond ons al op te wachten. Snel nog wat water inslaan en weg waren we, de stille oceaan op. Die oceaan is trouwens niet zo stil, vooral in de nacht maken de golven een hels lawaai. Het zijn soms echt knallen als ze te pletter slaan op het strand.
Voor het eerst een beetje bewolkt en wat fris aanvoelend op de boot door de snelheid en de wind. Nou nog altijd toch wel een 28 graden, maar de prikkende zon was er niet en indien ze wel verscheen hadden we gelukkig een dakje.
Het eerste stuk door de laguna, met zoet water, en vervolgens langs de pier de volle zee op en Melaque nu bekijken vanuit de zee en vervolgens op zoek naar walvissen en dolfijnen. De geplande route namelijk naar Tenacatita hebben we moeten bijstellen omdat ze hier eind vorig jaar alle restaurants en verpozingsplaatsen hebben afgebroken.

Dus al de mensen verdreven en geen inkomsten meer. Het is de bedoeling hier een groot resort te maken, very exclusive… Dingen veranderen nu eenmaal en over vijf jaar zal het hier waarschijnlijk ook wel zeer toeristisch worden; sommigen gokken er natuurlijk op en voor de plaatselijke bevolking zijn het natuurlijk extra inkomsten.

De boottocht voerde ons enerzijds ver in zee en anderzijds langs de kust waar op een bepaalde plek de huizen aan de rotsen hingen. We mogen hier niet denken wat er zou gebeuren bij een aardbeving zoals in de jaren 90 hier is geweest. De oceaan lijkt op sommige plaatsen echt gitzwart, een eigenaardig zicht. Op andere plekken lijkt de oceaan te fonkelen, precies sterren in het water.

We doen ons best leuke foto’s te maken en Wilfried probeert te filmen vanop de wiebelende boot. Nou als je het resultaat bekijkt wordt je al zeeziek….

Na een uurtje varen en genieten van de oceaan begon de walky talky van Alejandro, onze bootsman en gids, te kraken. Na wat over en weer gepraat, bleek hij in contact te staan met vissers en andere bootjes op zee, die hem de positie van walvissen doorseinden. Dus snel iets dichter naar de rotskust waar zich de wales gespot waren. Na een minuut op 10 zagen we een heleboel dolfijnen en plotseling doken er we vier walvissen op.

Te snel om mooie plaatjes te kunnen nemen en even snel waren ze weer in de diepte verdwenen. Dus maar blijven kijken of ze opnieuw zouden opduiken, meestal in de omgeving van de dolfijen. En inderdaad met een enorme fontein melden ze zich terug in de verte, snel die richting uit varen om dichtbij te komen……Dan merk je pas hoe groot deze dieren zijn en Marian vond het toch ook wel een beetje griezelig; en vergat soms foto’s te maken vanop de deinende boot. Al bij al na een geslaagde foto- en filmsessie op naar La Manzanilla.

Hier gaan we aan land, niet via een stijger, gewoon in water springen tot het middel en de kleren en andere spullen boven het hoofd. Een lekker visje a la plancha gegeten, wat rondgelopen en geluierd.

Niet te ver, want morgen komen we via land deze richting uit op naar Boca de Inguana te wandelen.
Na de welverdiende rust door de branding terug naar de boot met hebben en houden in plastieken zakken. Er waren enkele acrobatische kunstjes nodig om terug in de boot te klimmen en beiden hadden we blauwe schenen van het fantastische trapje.
Terug op zee wierp Alejandro twee vislijnen uit en stevende hij richting vogels verder in de oceaan. Waar vogels zijn zit er vis; kijk terug iets geleerd, zeker als leek-vissers. Stilletjes hopend dat de vis niet zou bijten, want is toch wel zielig zo een haak in de bek. En ja hoor, na een tijdje varen, de lijnen in het water, bingo, een vis aan de haak. Wilfried moest onmiddellijk zo een heupgordel aan doen waar je de hengel kan in plaatsen om de vis binnen te halen. Een fractie van een seconde dacht ik (Wilfried), ik laat Marian die klus klaren onder het mom dat ik mooie foto’s kon maken. Is dus niet gelukt en dus Wilfried maar beginnen trekken en draaien om die vis boven te krijgen.

Nooit gevist en leek wel een vis van 2 meter naar de kracht die uitgeoefend moest worden. Maar schijn bedriegt natuurlijk en na een 20 min worstelen kwam er een Yellow Tail van een 50 cm boven. Een mooie vis met blauw groene schubben en een gele staart, vandaar natuurlijk ook de naam. In Mexico noemen ze hem ook wel El Torro, omdat hij veel kracht bezit. Gelukkig vinden Mexicanen deze vis niet lekker, lijkt een beetje op tonijn en hebben we hem terug in zee gezet.
Na een heerlijke dag op zee en licht verbrand komen we terug in Melaque.